«Goλfω 2.3 beta»

«Goλfω 2.3 beta»
Από 18 Φεβρουαρίου 2008 κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο θέατρο «Πολιτεία» για λίγες μόνο παραστάσεις

Το απόλυτο must της περσινής θεατρικής χρονιάς, η παράσταση που κέρδισε κριτική και κοινό επιστρέφει!
Μετά τα όρη και τα άγρια βουνά, την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και τον εξωτερικό, τις πλάι στο κύμα παραστάσεις και τη μεγάλη επιτυχία της, η goλfω 2.3 beta, αυτό το Φεβρουάριο έρχεται και πάλι κοντά μας!

Για όσους δεν γνωρίζουν το έργο, πρόκειται για το παραδοσιακό κείμενο της «Γκόλφως», στη νέα του εκδοχή. Μάσκες manga, προβολή video, θέατρο σκιών με την συνοδεία live μουσικής και stand-up comedy από τον εκπληκτικό «Clownski», συνθέτουν αυτό το πολύχρωμο new age κωμειδύλιο που παραμένει πιστό στην αυθεντική πρόθεση του δημιουργού του και βρίθει γέλιων και δακρύων.

Η golfω 2.3 beta είναι η απόλυτη θεατρική εμπειρία που πρέπει να βιώσετε!

Η «Γκόλφω» του Σπ. Περεσιάδη, παρουσιάστηκε αρχικά στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 2004. Πρόκειται για το γνωστό δραματικό ειδύλλιο, του οποίου το κείμενο ακούγεται αυτούσιο σε μία παράσταση, με γέλια και δάκρυα, που έχει υιοθετήσει την αισθητική των ιαπωνικών κόμικ μάνγκα μέσα από το κινησιολογικό και εικαστικό μέρος της. Μάσκες, video art και θέατρο σκιών είναι τα ετερόκλητα χαρακτηριστικά της Γκόλφω που αναμείχθηκαν με ιδιαίτερη αρμονία προβάλλοντας και αναδεικνύοντας αυτό το κλασσικό έργο.

Μέχρι σήμερα η «Γκόλφω» έχει παρουσιαστεί σε πέντε εκδοχές, έχει πραγματοποιήσει τρεις εκτεταμένες περιοδείες και σημειώνει πάνω από 145 παραστάσεις πανελλαδικά. Η τελευταία της εκδοχή «Golfo 2.3 beta» πρωτοπαρουσιάστηκε σε φεστιβάλ στη Βουλγαρία (Βlagoevgrad, Μάιος 2006), στη συνέχεια στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος 2006), ενώ με ιδιαίτερη επιτυχία συμμετείχε φέτος τον Οκτώβρη στο Dialog Festival (Πολωνία, Wroclaw, Οκτ. 2007), και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας (Κιλκίς, Σεπτ 2007). Η παράσταση φέτος το Καλοκαίρι πραγματοποίησε επίσης εκτεταμένη περιοδεία στη Ρόδο, τη Λέσβο, τη Χίο, την Κρήτη, την Κύπρο, ενώ σε συνεργασία με την Εταιρεία Πολιτισμού «Σύνθεση» η Γκόλφω ταξίδεψε στον Καναδά (Τορόντο) πραγματοποιώντας παραστάσεις για τους Έλληνες ομογενείς.

Η ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία-επιμέλεια κίνησης: Σίμος Κακάλας
Σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Κατρανίτσας
Μάσκες: Jonathan Becker
Μουσική: Γεώργιος-Bandoek Αποστολάκης
Σκηνοθεσία θεάτρου σκιών: Χρήστος Στανίσης
Video art: Μπάμπης Βενετόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Στέλλα Τενεκετζή
Παίζουν: Έλενα Μαυρίδου (Γκόλφω, Ζήσης), Θεόδωρος Οικονομίδης (Τάσος, Κίτσος), Δήμητρα Κούζα (Άγγλος Λόρδος, Γιάννος, Σταυρούλα), Σίμος Κακάλας (Mr Clownski)

Έναρξη Παραστάσεων: Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008
Δευτέρα και Τρίτη, για λίγες μόνο παραστάσεις

Ώρα Έναρξης: 21. 30
Διάρκεια: 75'
Τιμές Εισιτηρίων: 20€, 15€ (φοιτητικό)

Θέατρο Πολιτεία
Σαρρή 40, Αθήνα (Ψυρρή)
Τηλ. 210-5323156, 6938-980067

Γιάννης Κότσιρας + ΤΡΙΟ

«Μια παράσταση κόντραcanto»
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο, μόνο για 10 παραστάσεις

Ο Γιάννης Κότσιρας ετοίμασε για φέτος μια διαφορετική παράσταση και όχι τυχαία επιλέγει την καρδιά της Άνοιξης για να την παρουσιάσει σε ένα χώρο που θα εμφανιστεί για πρώτη φορά, στο ΖΟΟΜ στην Πλάκα.

Τρείς ταλαντούχοι μουσικοί συμπρωταγωνιστούν στην κυριολεξία σε αυτή την καινούργια μουσική προσέγγιση βάζοντας ο καθένας την ενορχηστρωτική του ιδέα αλλά και την προσωπική του δεξιοτεχνία.

Ο Ντίνος Γεωργούντζος στο πιάνο, στα πνευστά αλλά και στα κρουστά.
Ο Αντώνης Μιτζέλος - που επανεμφανίζεται στο πλευρό του Γιάννη Κότσιρα μετά από αρκετό καιρό - στην κιθάρα και τα κρουστά.
Ο Τάσος Παπαστάμου στο βιολί, το μαντολίνο και επίσης τα κρουστά.

Ο τίτλος της παράστασης «κόντραcanto» ( στη μουσική σημαίνει τη μελωδία που πάει κόντρα στη βασική μελωδία της σύνθεσης ) εκφράζει την επιθυμία του ερμηνευτή να τραγουδήσει κόντρα στη λογική των μεγάλων χώρων και της απρόσωπης διασκέδασης.

Παρέα με τρεις από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς, σε έναν ατμοσφαιρικό χώρο με μεγάλη ιστορία και απόλυτη επαφή.

Με τραγούδια από το δισκογραφημένο υλικό του που δεν τα λέει συχνά, με άλλα αγαπημένα τραγούδια καθώς και με κάποια από τις μεγάλες του επιτυχίες, όλα με διαφορετικό ήχο, χωρίς ηλεκτρισμό. Με το μυαλό και τις αισθήσεις παραδομένα μόνο στο τραγούδι και τη μουσική.

Μια μουσική παράσταση που διεκδικεί τη μοναδικότητά της και το διαρκές σιγοτραγούδισμα από το κοινό της.

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ
Επιμέλεια ήχου: Άρης Κουντούρης, Λάμπρος Μπούνας
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Τέλλος

ΖΟΟΜ
Κυδαθηναίων 39
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 21032 25 920

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

23 Δεκεμβρίου 2007- 20 Απριλίου 2008

Ένα παζάρι, διαφορετικό από τα άλλα θα πραγματοποιείται κάθε Κυριακή μεσημέρι στην Αυλή των Θαυμάτων στο Θέατρο Μεταξουργείο.

Είδη από το Θέατρο και όχι μόνο θα μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να ψάχνουν και να βρίσκουν κάθε Κυριακή από τις 12:30 το μεσημέρι, μέχρι τις 5 το απόγευμα από την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου, μέχρι και την Κυριακή των Βαΐων.

Το θεατρόφιλο κοινό θα βρει αντικείμενα με αναμνήσεις θεατρικές. Μια πρωτόγνωρη πρωτοβουλία για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά τόσο αγαπητή διαδικασία στο εξωτερικό με φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο.

Φωτογραφίες, ρούχα, αφίσες, αντικείμενα, είναι μερικά από τα είδη που θα μπορούν να βρουν στην Αυλή των Θαυμάτων στο Θέατρο Μεταξουργείο οι ενδιαφερόμενοι. Αντικείμενα που έχουν σημαδέψει με την ιστορία τους τις θεατρικές μας στιγμές.

Express Yourself PARTY …Παρασκευή 7 Μαρτίου..Δείτε λεπτομέρειες

Express Yourself…

Παρασκευή 7 Μαρτίου

Εκφραστείτε ελεύθερα. Μπορείτε για ένα βράδυ να γίνετε αυτό που πάντα θέλατε.

Για ένα βράδυ μόνο.

Την Παρασκευή 7 Μαρτίου με αναδρομές στο παρελθόν της μουσικής από τον NNT, new wave και ηλεκτρονικές παρεμβολές από την ΜΕ8Η και ένα απόλυτα φουτουριστικό set από τον FFW.

Στην Inoteka της πλατείας Αβησσυνίας στο Μοναστηρακι.

Ώρα έναρξης: 23:00
Είσοδος: Δωρεάν

Ημέρες διεξαγωγής του event :

07-03-2008 Αθήνα


Χώρος διεξαγωγής του event :

Inoteka Bar
Πλατεία Αβυσσινίας, Μοναστηράκι

MENTA 7.3.08 SUNKEN BUTTERFLIES,DJ KONSOUL

MENTA 7.3.08 SUNKEN BUTTERFLIES,DJ KONSOUL

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ - ΚΘΒΕ - Ταξίδι στην έρημο-Παράσταση με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ - ΚΘΒΕ - Ταξίδι στην έρημο-Παράσταση με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα 04/03/2008

Θεσσαλονίκη, 4 Μαρτίου 2008


ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ταξίδι στην έρημο του Γιάννη Παπάζογλου σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή


Μια παράσταση με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, συνεχίζοντας την κοινωνική πολιτική του, παρουσιάζει το Σάββατο 8 Μαρτίου, στις 8 το βράδυ, στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών το Ταξίδι στην έρημο του Γιάννη Παπάζογλου με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα. Θα προηγηθεί εισήγηση του σκηνοθέτη της παράστασης Νίκου Διαμαντή.

Το Ταξίδι στην έρημο είναι το ένα από τέσσερα νεοελληνικά έργα του κύκλου παραστάσεων 1Χ4, που παρουσιάζεται σε εναλλασσόμενο πρόγραμμα στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Τα υπόλοιπα έργα του 1Χ4 είναι το Volume της Άννελης Ξηρογιάννη, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, το Μια παρτίδα σκάκι του Αντώνη Δωριάδη, σε σκηνοθεσία Εύης Δημητροπούλου και το Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ του Μιχάλη Κόκκορη, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη.

Το πρόγραμμα παραστάσεων του 1X4 για την περίοδο από 5 Μαρτίου έως 9 Μαρτίου έχει ως εξής:

Τετάρτη 5 Μαρίου, 20.00 Volume

Τετάρτη 5 Μαρίου, 22.00 Μια παρτίδα σκάκι

Πέμπτη, 6 Μαρίου 20.00 Ταξίδι στην έρημο

Πέμπτη 6 Μαρτίου, 22.00 Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ

Παρασκευή 7 Μαρτίου, 20.00 Volume

Παρασκευή, 7 Μαρτίου 22.00 Μια παρτίδα σκάκι

Σάββατο 8 Μαρτίου, 20.00 Ταξίδι στην έρημο (μια παράσταση με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα)

Σάββατο 8 Μαρτίου, 22.00 Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ

Κυριακή 9 Μαρτίου, 20.00 Volume

Κυριακή 9 Μαρτίου, 22.00 Μια παρτίδα σκάκι


Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό €20, Φοιτητικό €15, Λαϊκές παραστάσεις €12, Ομαδικό €10.
1 εισιτήριο Χ 4 έργα € 50.

Πληροφορίες - Κρατήσεις:

Τηλέφωνο ταμείων: 2310. 288000

Τηλέφωνο για ομαδικές κρατήσεις: 2310 276 455

Βασιλικό Θέατρο - Ε.Μ.Σ. 9:30 - 21:30, Μονή Λαζαριστών 9:30 - 13:00 & 17:00 -21:30.

Χορηγοί επικοινωνίας: ΕΡΤ Α.Ε., ΕΡΤ3, musicshow.gr

http://www.musicshow.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=103&Itemid=2

PUNISHMENT PARKτου Πίτερ Γουότκινς Τα Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ εν έτει 1971

PUNISHMENT PARK
του Πίτερ Γουότκινς

Υπόθεση: Το «Punishment Park» είναι η πιο γνωστή ταινία του Watkins και αποτελεί ένα αριστούργημα του σινεμά βεριτέ. Η μελέτη του Watkins για τις κοινωνικές αναταραχές στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, βρίσκει τη διοίκηση του Νίξον να ιδρύει κέντρα αναμόρφωσης για τους διαφωνούντες: ειρηνιστές, φοιτητές, έγχρωμους ακτιβιστές κι άλλα «διασπαστικά» στοιχεία της κοινωνίας. Επικαλούμενη την εξουσία που της παραχωρεί η Πράξη McCarran του 1950, η κυβέρνηση στέλνει τους διαφωνούντες σε ένα «πάρκο τιμωρίας», όπου οι φυλακισμένοι πρέπει να διασχίσουν την έρημο της Καλιφόρνια χωρίς φαγητό και νερό, την ίδια στιγμή που οπλισμένοι άντρες της εθνικής φρουράς τους καταδιώκουν.
Στην ταινία συμμετέχουν ερασιτέχνες ηθοποιοί, οι οποίοι αυτοσχεδίασαν τους ρόλους τους, εκφράζοντας τις δικές τους πολιτικές πεποιθήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο ρεαλιστικό και γεμάτο ένταση, που σε κάποιο σημείο ο Watkins φοβήθηκε ότι οι ηθοποιοί με το ρόλο των αντρών της εθνοφρουράς είχαν οπλίσει τα όπλα τους με αληθινά πυρά. Αξίζει να σημειωθεί πως ο υπεύθυνος ήχου της ταινίας ήταν ο Μάικλ Μουρ, πασίγνωστος σήμερα σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, το έργο του οποίου είναι σαφώς επηρεασμένο από τον Peter Watkins.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΙΝΙΑΣ

Σκηνοθεσία: Πίτερ Γουότκινς
Σενάριο: Πίτερ Γουότκινς
Παραγωγή: Susan Martin
Εταιρείες Παραγωγής : Chartwell, Francoise
Πρωταγωνιστούν: Patrick Boland, Kent Foreman, Carmen Argenziano, Luke Johnson, Catherine Quittner, Scott Turner, Stan Armsted, Mary Ellen Kleinhall
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Joan Churchill, Peter Smokler
Μουσική: Paul Motian
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: David Hancock
Μακιγιάζ: Miriam Nunberg
Σχεδιασμός Ήχου: Michael Moore
Μοντάζ: Peter Watkins, Terry Hodel
Εικόνα: Peter Smokler, Richard Wells
Casting: Linda Elbow, Laura Golden
Σχεδιασμός Παραγωγής :
Σκηνικά :
Κοστούμια :
Χρονολογία παραγωγής: 1971
Χώρα παραγωγής : ΗΠΑ
Γλώσσα : ΑΓΓΛΙΚΑ
Διάρκεια: 88'
Εικόνα: Έγχρωμη
Είδος ταινίας : Πολεμική, Δραματική
Ήχος : Dolby
Καταλληλότητα : UK:X / UK:15 (video rating) / France:-12 / USA:R
Διανομή: NEW STAR

---

Περισσότερα για την ταινία (Δελτίο Τύπου)

Τα Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ εν έτει 1971

Το Punishment Park συμβαίνει αύριο, χθες ή σε πέντε χρόνια από τώρα. Επίσης, συμβαίνει σήμερα. Ο πόλεμος στην Ινδοκίνα κλιμακώνεται. Η κυβέρνηση της Αμερικής έχει αυξήσει τις στρατολογήσεις. Αντίστοιχα, παρατηρείται ένα νέο κύμα μαζικών διαδηλώσεων, βομβαρδισμοί κέντρων στρατολόγησης και άλλες πράξεις «δολιοφθοράς». Πολλά πανεπιστήμια είναι κλειστά. Λόγω του μεγάλου αριθμού «πολιτικών εγκληματιών» που δημιουργεί αυτή η κατάσταση, τα ποινικά ιδρύματα σε ολόκληρη τη χώρα ξεχειλίζουν από τους κρατούμενους. Ως εκ τούτου ο Πρόεδρος κάνει χρήση της εξουσίας που του εκχωρεί το δεύτερο άρθρο του Νόμου για την Εθνική Ασφάλεια του 1950 ( Νόμος Μακ Κάραν) για να κηρύξει κατάσταση ανταρσίας στο εσωτερικό των Η.Π.Α. και εγκαθιδρύει μια σειρά στρατοπέδων κράτησης σε όλη την επικράτεια. Οι κρατούμενοι σε αυτά τα στρατόπεδα –κυρίως νέοι άντρες και γυναίκες- παρουσιάζονται ενώπιον νομιμοφανών δικαστηρίων και καταδικάζονται με διάφορες κατηγορίες συνωμοσίας για τις οποίες η ενοχή είναι εξ’ αρχής δεδομένη. Στους κατηγορούμενους προσφέρεται μια επιλογή. Είτε να εκτίσουν την ποινή τους σε μια ομοσπονδιακή φυλακή ή να υποβληθούν σε τριήμερο μαρτύριο στο Punishment Park που συνορεύει με το στρατόπεδο κράτησης. Αυτό το μαρτύριο – μια τριήμερη καταδίωξη σε απόσταση 50 μιλίων στην έρημο με τα πόδια, χωρίς νερό- περιγράφεται ως «ένα ποινικό αποτρεπτικό μέτρο… για τα στοιχεία εκείνα που επιδιώκουν την βίαιη ανατροπή της αμερικανικής κυβέρνησης». Οι δυνάμεις καταδίωξης αποτελούνται από διάφορες επίλεκτες μονάδες της αστυνομίας και της Εθνικής Φρουράς, που όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση τους προσφέρεται «μια απαραίτητη εκπαίδευση…» Οι κατηγορούμενοι πληροφορούνται πως εάν ολοκληρώσουν τη δοκιμασία χωρίς να συλληφθούν, θα έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους.
Το Punishment Park είναι μια αλληγορία με τη μορφή ντοκιμαντέρ. Η δομή του στηρίζεται στη διαπλοκή δύο καταστάσεων. Ένα βρετανικό κινηματογραφικό συνεργείο ακολουθεί την ομάδα 657 σε ολόκληρη την τριήμερη δοκιμασία τους, στο Εθνικό Πάρκο Τιμωρίας στο Μπέαρ Μάουνταιν, κοντά στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Μέσα από συνεντεύξεις με τους αξιωματικούς εφαρμογής του νόμου και τους «παραβάτες» και μέσω των πραγματικών συμβάντων που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια της δοκιμασίας, η πραγματικότητα εκτείνεται πέρα από τα όρια του πάρκου για να αντικαθρεφτίσει την αίσθηση και τη νοοτροπία, γενικά, στην Αμερική.
Η δεύτερη κατάσταση είναι η ντοκιμαντερίστικη κάλυψη των επτά κατηγορουμένων, πέντε αντρών και δύο γυναικών που αντιμετωπίζουν τα μέλη του δικαστηρίου που είναι εγκατεστημένο στο Πάρκο Τιμωρίας του Μπέαρ Μάουνταιν. Όλοι οι κατηγορούμενοι έχουν προηγούμενα περάσει από δίκες και έχουν βρεθεί ένοχοι συνωμοσίας για την βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης. Το καθήκον του δικαστηρίου είναι να εκτιμήσει τον βαθμό της ενοχής και να εκδώσει τις ανάλογες ποινές. Τα μέλη του δικαστηρίου περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων μια νοικοκυρά(και μέλος επιτροπής στρατολόγησης), έναν γερουσιαστή, έναν καθηγητή ψυχολογίας, ένα στέλεχος επιχείρησης(και μέλος επιτροπής στρατολόγησης), έναν δημοσιογράφο κι έναν συνδικαλιστή. Παρόντες είναι επίσης ένας δικηγόρος κι ένα μέλος του F.B.I.
To Punishment Park δεν θα έπρεπε να ιδωθεί ως μια ταινία που ασχολείται μόνο με τα προβλήματα της Αμερικής. Στα πρόσωπα των αμερικανών στρατιωτικών, αστυνομικών και των μελών του δικαστηρίου αντικατοπτρίζονται οι ισχυρές πιέσεις που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες παντού, σε ολόκληρο τον κόσμο και που ωθούν πολλούς από μας όλο και πιο βαθιά στον φόβο και τη μισαλλοδοξία- ακόμα και στη βία και την καταστολή- σαν να είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Μια ταινία που δύσκολα θα μπορούσε να είναι περισσότερο επίκαιρη.
Μelbourne Underground Film Festival (2004)

Ορισμένοι θα συμφωνήσουν πως το εφιαλτικό όραμα του Watkins έχει πλησιάσει ακόμα περισσότερο στο να γίνει πραγματικότητα.
DVD Times

Ο σχολαστικός τρόπος με τον οποίο εργάστηκε ο Watkins γι’ αυτό το έργο είναι εντυπωσιακά πιστευτός και μοιάζει αδύνατον να βγεις αλώβητος από το 90λεπτο ψυχόδραμά του. Οι ευρύτατες ενστικτώδεις αντιδράσεις που προκαλεί η ταινία του Watkins ίσως να εξηγούν εν μέρει τον βαθμό στον οποίο αυτές αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση και αδιαφορία… Αλλά αν η απελπισία του οράματος του Watkins μεγαλώνει με κάθε ταινία, η ευφυής δεξιοτεχνία του έχει οξυνθεί προκειμένου να συγκρατηθεί αυτή οργή και η απόσταση που έχει διανύσει από το «Privilege» είναι ένα φαινόμενο που το κοινό οφείλει να δει.
The Village Voice

Το φιλμ του Peter Watkins είναι ένα αριστούργημα τεχνικής του σινεμά-βεριτέ. Χρησιμοποιώντας ερασιτέχνες ηθοποιούς, με μια κάμερα μόνο κι ένα σχεδόν ολοκληρωτικά αυτοσχέδιο σενάριο, μας προσφέρει μια από τις καλύτερες, εδώ και καιρό, ταινίες για τη διχόνοια στην Αμερική.
Rolling Stone - ψήφισε το Punishment Park ως μια από τις καλύτερες ταινίες του 1971

Ένα συγκλονιστικό κατηγορώ που σε παραλύει και συγχρόνως μια ανατριχιαστική πρόβλεψη. Μέσα από τους ήχους… τη φωτογραφία, το μοντάζ, τους ηθοποιούς… Ο Watkins δημιούργησε μια βαθιά ανησυχητική ταινία.
San Francisco Chronicle

Ένα «σκοτεινό», ασυμβίβαστο, έξοχο έργο… Μια σημαντική κινηματογραφική κατάθεση που πρέπει να τύχει πλατιάς προβολής. Δεν θα συμβεί όμως. Δείτε το τώρα.»
The Scotsman

«Το 1971 ήταν πράγματι μια τρομακτική ταινία. Το ίδιο είναι και σήμερα»
Nouvelle Observatere

«Το Γκουαντανάμο συναντά το Big Brother»
Metro

«Άνετα το πιο υπονομευτικό φιλμ εδώ και πολύ καιρό»
Time out

---

«Ένα κινηματογραφικό επίτευγμα»

«Ίσως η σημαντικότερη πολιτική ταινία του ‘70»

«Μια ταινία-σοκ»

«Ένα συγκλονιστικό κατηγορώ, μια ανατριχιαστική πρόβλεψη»

«Κάποτε θεωρήθηκε «αποκύημα νοσηρής φαντασίας».
Σήμερα φαντάζει τρομαχτικά αληθινό»

ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ

Το Punishment Park γυρίστηκε σε μια περίοδο τριών εβδομάδων, τον Σεπτέμβριο του 1970, στην άκρη της ερήμου Μοχάβε, χίλια μίλια βορειοανατολικά του Λος Άντζελες, στη Νότια Καλιφόρνια. Το συνεργείο αποτελούνταν εξ’ ολοκλήρου από νεαρούς τεχνικούς (με μέσο όρο ηλικίας τα 28) οι οποίοι ασχολούνταν με το ντοκιμαντέρ και τον επιμορφωτικό κινηματογράφο στο Λος Άντζελες.

Οι ηθοποιοί του Punishment Park είναι σχεδόν όλοι ερασιτέχνες, ενώ οι υπόλοιποι είναι νέοι και άγνωστοι ηθοποιοί από το Λος Άντζελες. Όλοι οι ηθοποιοί δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ πριν μπροστά σε κάμερα. Αξίζει να σημειωθεί πως οι περισσότεροι από το καστ των ηθοποιών είναι ακριβώς αυτό που υποδύονται. Πολλοί εξ αυτών εξιστορούν τις δικές τους ζωές. Οι πολιτικές απόψεις ορισμένων νεαρών κατηγορουμένων είναι ακριβώς αυτές που κατατίθενται στην ταινία, ακόμα και η φυλάκιση όπως αυτή περιγράφεται. Ανάμεσα σε αυτούς που εμφανίζονται ως αστυνομικοί ή υπάλληλοι του δικαστηρίου υπάρχουν τουλάχιστον δύο πρώην αξιωματικοί της αστυνομίας και τέσσερα μέλη του προσωπικού ασφαλείας από μια κοντινή αεροπορική βάση των Η.Π.Α.

Είναι επίσης σημαντικό να προσθέσουμε πως το φιλμ δεν γράφτηκε με την παραδοσιακή έννοια, πέρα από το αρχικό της πλαίσιο-«συνέβη», με τους ηθοποιούς να αντιδρούν εντελώς αυθόρμητα στις καταστάσεις και να διατυπώνουν τις δικές τους εμπειρίες και πεποιθήσεις. Το μικρό ποσοστό γραμμένων διαλόγων της ταινίας σε πραγματικές καταγεγραμμένες δηλώσεις Αμερικανών πολιτικών, εκπαιδευτών, μελών κέντρων στρατολόγησης, δικηγόρων και φοιτητών.

Όταν ολοκληρώθηκε το φιλμ, το κόστος του είχε φτάσει τα 65.000 δολάρια. Με την ολοκλήρωση του μοντάζ που κράτησε 4 μήνες, τη μίξη του ήχου και τη μετατροπή της ταινίας σε κόπια 35 mm, το συνολικό κόστος έφτασε τα 95.000 δολάρια.

Το Punishment Park αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα για το τι μπορεί να επιτευχθεί με έναν χαμηλό προϋπολογισμό. Με τα στάνταρ του Χόλιγουντ, μπορεί κανείς να μιλήσει για εξαιρετικά χαμηλό προϋπολογισμό. Αν η ταινία είχε γίνει στα πλαίσια του συστήματος παραγωγής του Χόλιγουντ, θα είχε κοστίσει τουλάχιστον 2 εκατομμύρια δολάρια, δηλαδή είκοσι φορές πάνω από το πραγματικό κόστος.

Βιογραφικά στοιχεία Peter Watkins

Επί 43 χρόνια ο Peter Watkins γυρίζει ριζοσπαστικές, καινοτόμες ταινίες, που μέσα από την τεκμηρίωση ή/και την μυθοπλασία κριτικάρουν την σύγχρονη κοινωνική – πολιτική πραγματικότητα, παραμένοντας συνεπής και ασυμβίβαστος με αισθητικές, ιδεολογικές παρεμβάσεις πολιτικών, παραγωγών, τηλεοπτικών καναλιών, διανομέων. Η σταθερή του θέση απέναντι στα media κράτησε το έργο του μακριά από το ευρύτερο κοινό.
Ο Peter Watkins γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 1935 στο Νόρμπιτον της Αγγλίας. Σπούδασε υποκριτική στη Βασιλική Ακαδημία και στη συνέχεια εργάστηκε ως βοηθός παραγωγού σε μικρού μήκους τηλεοπτικές ταινίες και διαφημιστικά, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ήταν βοηθός μοντάζ και σκηνοθεσίας σε ντοκιμαντέρ του BBC. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ανέλαβε τη σκηνοθεσία δύο ταινιών για λογαριασμό του BBC. Η δεύτερη από αυτές ήταν το War Game, το οποίο σκιαγραφούσε τον εφιάλτη ενός πυρηνικού πολέμου. Η τηλεοπτική προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε, όμως στη συνέχεια προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες και τελικά κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ το 1966.
Η καριέρα του στη συνέχεια υπήρξε μάλλον θυελλώδης. Γινόταν όλο και πιο δύσκολο να βρει δουλειά, ενώ οι ταινίες του συχνά αντιμετώπιζαν δόλιες επιθέσεις ή έντονη αδιαφορία. Εκτός από την Αγγλία, έζησε κι εργάστηκε σε Σκανδιναβικές χώρες, την Αμερική και τη Γαλλία. Οι σποραδικές κινηματογραφικές του παραγωγές συνδυάστηκαν με έντονη κριτική για την κατάσταση που επικρατεί στα Μ.Μ.Ε. Ο Peter Watkins έχει γράψει ένα πολύ σημαντικό μανιφέστο για τα μίντια το "The Media Crisis", στο οποίο αμφισβητεί τις επικρατούσες διαδικασίες, με τις οποίες λειτουργούν τα κυρίαρχα οπτικο-ακουστικά μέσα μαζικής επικοινωνίας.
Ο Peter Watkins αυτή την εποχή ζει στη Λιθουανία.

Ενοχλητικές αλήθειες…Το σινεμά του Peter Watkins

Εύκολα μπορεί να υποστηρίξει κανείς πως ο Peter Watkins είναι ο πλέον παραγνωρισμένος δημιουργός του κινηματογράφου σήμερα. Μέσα από μια πορεία σαράντα χρόνων, ο Βρετανός σκηνοθέτης κατάφερε, παρά τις δύσκολες και συχνά εχθρικές συνθήκες, να δημιουργήσει ένα άκρως αυθεντικό και δυνατό συνολικό έργο που καταπιάνεται με τον κόσμο της πολιτικής, της τέχνης, της ιστορίας και της λογοτεχνίας. Το γεγονός πως αυτές οι ταινίες παραμένουν άγνωστες εξηγείται από έναν συνδυασμό παραγόντων, όπως είναι τα εμπόδια που προέβαλαν παραγωγοί ή διανομείς που δείλιαζαν, οι περιέργως αδιάφοροι-και κατά καιρούς εχθρικοί- κριτικοί και η θρυλική εικονοκλασία του ίδιου του δημιουργού. Ο Watkins πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής του καριέρας αυτοεξόριστος, μακριά από την πατρίδα του, ως αποτέλεσμα της απαγόρευσης της ταινίας του War Game, από το BBC το 1966 και των κακών κριτικών που δέχτηκε το Culloden την αμέσως επόμενη χρονιά. Μέχρι το 1980, και με τη ματαίωση πολλών σχεδίων του, ο Watkins ανακοίνωσε δημόσια πως εγκαταλείπει τη σκηνοθεσία και αφιερώθηκε στη μελέτη και τον σχολιασμό των συνεπειών από τον υπερσυγκεντρωτικό ρόλο των Μ.Μ.Ε. Αν και τελικά επέστρεψε στην ενεργό δράση, συνέχισε να εκδίδει και να δίνει διαλέξεις πάνω στη διαβρωτική χρήση τόσο στον κινηματογράφο όσο και στις τηλεοπτικές ειδήσεις αυτού που αποκαλεί «Μονοφόρμα»: Μια οπτική γλώσσα που αποτελείται από εικόνες που διαδέχονται γρήγορα η μια την άλλη κι έναν αδιάκοπο βομβαρδισμό κίνησης και ήχου. Παρά την περιθωριοποίηση, ο Watkins επέζησε. Με τη σφυρηλάτηση μιας μοναδικής κινηματογραφικής προσέγγισης- που περιγράφεται μερικές φορές σαν ντοκιμαντερίστικη αναπαράσταση- επιχείρησε τα τελευταία χρόνια να αποκεντρώσει τον πυρήνα των ταινιών του, ενσωματώνοντας τις απόψεις των ηθοποιών του και παρακινώντας τους, σε έργα όπως το Freethinker(1994) και η Κομούνα (2000), σε κριτική ανάλυση της σκηνοθετικής προσέγγισης μέσα στις ίδιες τις ταινίες.

Με τα λόγια του Peter Watkins

Το 1968 βρισκόμουν στη Σουηδία για τη δημιουργία του Gladiators. Το επόμενο καλοκαίρι μετακόμισα μαζί με την οικογένειά μου στις Η.Π.Α. όπου μου ανέθεσαν την παραγωγή μιας τριλογίας για τον αμερικανικό πόλεμο της ανεξαρτησίας, τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο και τους αποικιοκρατικούς πολέμους εναντίον των ιθαγενών της Αμερικής. Αυτές οι ταινίες θα χρηματοδοτούνταν από μια θυγατρική της Columbia Pictures και προορίζονταν όπως και το Culloden για εκπαιδευτική χρήση και, ενδεχομένως, για την τηλεόραση.

Ήταν μια δύσκολη εποχή για τις Η.Π.Α.. Ο Δημοκρατικός πρόεδρος Τζόνσον κλιμακώνει τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Το 1968, οι Βιετκόνγκ και ο στρατός του Βόρειου Βιετνάμ εξαπολύουν τη μεγάλη επίθεση του Τετ. Στο Βιετνάμ βρίσκονται 542.000 Αμερικανοί στρατιώτες. Στο εσωτερικό της χώρας, τα πανεπιστήμια είναι σε αναταραχή και το Ειρηνιστικό Κίνημα αναπτύσσεται ταχύτατα. Η ομάδα κρούσης των Χίπηδων, οι Γίπις με ηγέτες τον Άμπι Χόφμαν, τον Τζέρι Ρούμπιν και άλλους, ετοιμάζονται να κοντράρουν την προσπάθεια επανεκλογής του προέδρου Τζόνσον ανακηρύσσοντας υποψήφιο πρόεδρο τον Pigasus, ένα γουρούνι. Την ίδια περίοδο, οι Αφροαμερικανοί διεκδικούν τα δικαιώματά τους και ιδρύεται το ακτιβιστικό κόμμα των Μαύρων Πανθήρων.

Τον Μάρτιο του 1968, Αμερικανοί πεζοναύτες σφαγιάζουν πάνω από 300 άοπλους άντρες, γυναίκες και παιδιά, στο χωριό Μάι Λάι του Βιετνάμ. Έναν μήνα αργότερα δολοφονείται ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Δύο μήνες αργότερα δολοφονείται ο Ρόμπερτ Κέννεντυ. Τότε διεξάγεται το κρίσιμο συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος στο Σικάγο. Την περίοδο αυτή, το Σικάγο κυβερνάται σαν μεσαιωνικό φέουδο από τον αντιδραστικό του δήμαρχο, Ρίτσαρντ Ντέιλι ο οποίος είναι αποφασισμένος να εμποδίσει κάθε αντιπολεμική διαμαρτυρία στην πόλη του και μετακαλεί 12000 αστυνομικούς, 7500 Αμερικανούς στρατιώτες και 6000 εθνοφρουρούς ( μεγαλύτερη δύναμη, όπως λέγεται, και από του Τζορτζ Ουάσινγκτον). Καθώς ξεκινούν οι εργασίες του Συνεδρίου, ένας 17χρονος Ινδιάνος Σιου από τη Νότια Ντακότα, πυροβολείται στον δρόμο από την αστυνομία. Την επόμενη μέρα, συλλαμβάνονται 7 Γίπις και ο Pigasus. Στη διάρκεια αυτής της εβδομάδας, σκοτώνονται 308 Αμερικανοί στο Βιετνάμ και περισσότεροι από 1000 τραυματίζονται. Έξω από το συνεδριακό κέντρο, οι διαδηλώσεις κατά του πολέμου δέχονται άγρια επίθεση από τους αστυνομικούς οι οποίοι επιτίθενται με τα γκλομπ, κλωτσούν και χτυπούν βάναυσα οποιονδήποτε βρεθεί στο οπτικό τους πεδίο ακόμα και τους περίοικους. Σε μια συνέντευξη τύπου, ο Δήμαρχος Ντέιλι δηλώνει: «Οι αστυνομικοί δεν βρίσκονται εδώ για να προκαλέσουν αναταραχή. Βρίσκονται εδώ για να την εμποδίσουν.» Οχτώ ακτιβιστές, μεταξύ αυτών ο Άμπι Χόφμαν, ο Τζέρι Ρούμπιν, ο Τομ Χέιντεν και το μέλος των Μαύρων Πανθήρων Μπόμπι Σιλ διώκονται για συνωμοσία και παράνομη είσοδο σε άλλη Πολιτεία με σκοπό την υποκίνηση αναταραχών. Τον Νοέμβριο του 1968, εκλέγεται πρόεδρος των Η.Π.Α. ο Ρίτσαρντ Νίξον. Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1969, ξεκινά η δίκη των ακτιβιστών στο Σικάγο με πρόεδρο τον δικαστή Τζούλιους Χόφμαν. Οι κατηγορούμενοι συνεχώς γελοιοποιούν την ακροαματική διαδικασία και ο δικαστής Χόφμαν δίνει εντολή να δεθεί και να φιμωθεί ο Μπόμπι Σιλ. Η δίκη του Μπόμπι Σιλ διαχωρίζεται από αυτή των υπολοίπων η οποία γίνεται γνωστή ως η δίκη των «7 του Σικάγο». Στις 4 Δεκεμβρίου, σε μια πρωινή εισβολή, η αστυνομία του Σικάγο γαζώνει με τουλάχιστον 100 σφαίρες ένα διαμέρισμα στη δυτική πλευρά. Ο οργανωτής του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων στο Ιλινόις, Φρεντ Χάμπτον και το μέλος του κόμματος Μαρκ Κλαρκ σκοτώνονται.
Εν τω μεταξύ, το εκπαιδευτικό κινηματογραφικό μου σχέδιο καταρρέει. Τον χειμώνα του 1969, περνώ αρκετούς μήνες γράφοντας το σενάριο ενός μεγάλου ντοκιμαντέρ με τίτλο «η Πολιτεία της Ένωσης» για την εμφύλια σύγκρουση στο Αντιετάμ, ξέροντας εκ των προτέρων πως η ταινία δεν πρόκειται να γίνει. Την άνοιξη του 1970, ετοιμαζόμαστε με την οικογένειά μου να φύγουμε από τις Η.Π.Α. Τότε ο πρόεδρος Νίξον εξαπολύει τους «μυστικούς» βομβαρδισμούς της Καμπότζης και οι διαδηλώσεις γίνονται εντονότερες. Στις 4 Μαΐου 1970, 4 φοιτητές σκοτώνονται και εννέα άλλοι τραυματίζονται στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στο Οχάιο όταν ένα απόσπασμα της Εθνοφρουράς της πολιτείας του Οχάιο άνοιξε πυρ στη διάρκεια μιας μεσημεριανής διαμαρτυρίας…

Οι πυροβολισμοί στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στο Οχάιο εναντίον 4 φοιτητών τον Μάιο του 1970, οπωσδήποτε ήταν το κρίσιμο σημείο που με έκανε να παρατείνω την παραμονή μου στην Αμερική μετά την ματαίωση των ιστορικών μου ταινιών και να προσπαθήσω να κάνω μια ανεξάρτητη ταινία για αυτά που συνέβαιναν στις Η.Π.Α. εκείνον τον καιρό. Αρχικά, η ιδέα μου ήταν να κάνω μια δραματοποιημένη αναπαράσταση της δίκης του Σικάγο των Άμπι Χόφμαν, Τζέρι Ρούμπιν, Μπόμπι Σιλ και των άλλων ακτιβιστών. Ένας φίλος στο Λος Άντζελες, ο Ρόμπιν Φρεντς που ήταν στέλεχος σε ένα πρακτορείο ηθοποιών προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει η εταιρεία του αυτό το σχέδιο με 50000 δολάρια. Η Σούζαν Μάρτιν που δούλευε μαζί μου ως διευθύντρια παραγωγής για τη ματαιωμένη ιστορική σειρά προσφέρθηκε να κάνει την παραγωγή της ταινίας. Έτσι, πήγαμε όλοι στο Λος Άντζελες… Ωστόσο, όταν ξεκινήσαμε την παραγωγή και άρχισα να συναντώ νέους ανθρώπους για το κάστινγκ της ταινίας, αρκετοί από τους οποίους είχαν, επίσης, συλληφθεί σε διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, συνειδητοποίησα πως οι ιστορίες τους και οι εμπειρίες τους ήταν ακόμη πιο γλαφυρές και θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον και μεγαλύτερη σχέση κατά μία έννοια ακόμα και από το γύρισμα μιας ταινίας για τη δίκη του Σικάγο. Επίσης, την περίοδο εκείνη, έμαθα για το αντικομουνιστικό διάταγμα του ΜακΚάραν το 1950, για την εθνική ασφάλεια. Αυτός ο δρακόντειος αμερικανικός νόμος προέβλεπε τη δημιουργία χώρων κράτησης, στην πράξη στρατοπέδων συγκέντρωσης για όσους αντιμετώπιζαν την κατηγορία της υπομόνευσης του καθεστώτος , ακόμα και θεωρητικά. Από αυτό το εφιαλτικό διάταγμα, επινόησα την ιδέα των Πάρκων Τιμωρίας, δημιουργήματα της αμερικανικής κυβέρνησης ως ένας τρόπος για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη αναταραχή στο εσωτερικό της χώρας και τον μεγάλο αριθμό έγκλειστων στις φυλακές και παράλληλα να παρέχει πρακτική εκπαίδευση για τους αξιωματικούς επιβολής της τάξης που μελλοντικά θα έπρεπε να καταστείλουν την αυξανόμενη αντίδραση στον πόλεμο του Βιετνάμ. Το Punishment Park γυρίστηκε στα τέλη Αυγούστου και στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1970. Η τοποθεσία ήταν η αποξηραμένη λίμνη του Ελ Μιράζ στην έρημο Σαν Μπερναρντίνο, 100 μίλια περίπου μακριά από το Λος Άντζελες. Στην ταινία αυτό είναι το Πάρκο Τιμωρίας του Μπέαρ Μάουνταιν στην Καλιφόρνια. Οι σκηνές της ταινίας είναι μοιρασμένες ανάμεσα σε αυτές στην έρημο, καθώς ακολουθούμε μια ομάδα καταδικασμένων διαφωνούντων που εκτελούν την ποινή τους σύμφωνα με την οποία πρέπει να διασχίσουν περίπου 60 μίλια, σε τραχύ έδαφος μέσα σε αφόρητη ζέστη για να φτάσουν την αμερικανική σημαία καταδιωκόμενοι από σώματα ασφαλείας και σε μια μεγάλη στρατιωτική σκηνή, στην άκρη του πάρκου όπου μια δεύτερη ομάδα περνάει από δίκη σε ένα έκτακτο πολιτικό δικαστήριο. Ανάμεσα στα μέλη της ομάδας είναι η Τζόαν Τσόρτσιλ, η φωτογράφος και ο Ντέιβιντ Χάνκοκ, ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Η Τζόαν Τσόρτσιλ καρτώντας μια κάμερα 16 χιλιοστών, πετύχαινε εν κινήσει και αυτοσχεδιάζοντας, το ένα θαύμα μετά το άλλο. Αν ποτέ προσπαθήσατε να κρατήσετε μια κάμερα 16 χιλιοστών και ταυτόχρονα να καδράρετε και να εστιάζετε την ώρα που τρέχετε σε μια βραχώδη έρημο με θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 40 βαθμούς, τότε θα ξέρετε τα θαύματα που πέτυχε η Τζόαν.

Όλο το συνεργείο ήταν εξαιρετικό, όχι περισσότεροι από 10 μαζί με δύο βοηθούς κοστουμιών αλλά καταφέραμε να γυρίσουμε το Punishment Park σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες. Το καστ ήταν επίσης εκπληκτικό. Με ελάχιστες εξαιρέσεις κανείς τους δεν είχε ξαναπαίξει. Στην ταινία υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες ερμηνευτών. Εκείνοι που εκφράζουν τις δικές τους απόψεις κι εκείνοι που υποδύονται χαρακτήρες αντίθετους στις προσωπικές τους πεποιθήσεις. Τους ακτιβιστές, τους υποδύθηκαν νέοι άνθρωποι που ζούσαν εντός κι εκτός του Λος Άντζελες. Απ’ όσο θυμάμαι σε κάποιες περιπτώσεις , χρησιμοποιήθηκαν ως πρότυπα άνθρωποι όπως η Τζόαν Μπάεζ, ο Άμπι Χόφμαν , ο Τομ Χέιντεν, ο Ντέιβιντ Ντίλιντζερ, ο Μπόμπι Σιλ κ.α. Σε όλες τις περιπτώσεις, είναι οι απόψεις των ίδιων των ηθοποιών, τα επιχειρήματα και οι πεποιθήσεις που κυριαρχούν στην ταινία. Στην περίπτωση της συντηρητικής πλευράς, των μελών του δικαστηρίου και των αξιωματικών επιβολής της τάξης ορισμένοι εξέφραζαν τις δικές τους απόψεις και άλλοι υποδύονταν έναν ρόλο. Κάποιοι που υποδύονται τους αστυνομικούς είχαν υπάρξει αστυνομικοί ενώ κάποιοι άλλοι όχι, και το εκπληκτικό στην ταινία είναι ότι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος. Νομίζω πως αυτό λέει ορισμένα ενδιαφέροντα πράγματα για την πιθανότητα ακόμα και σε καταστάσεις πόλωσης να μπορείς να δεις και να καταλάβεις ακόμα και να ερμηνεύεις μιαν αντίθετη άποψη. Έτσι όσοι κατηγορούν το Punishment Park για πόλωση, νομίζω πως δεν έχουν καταλάβει πλήρως τις διαστάσεις αυτού που συνέβη στη διάρκεια της δημιουργίας αυτής της ταινίας. Οι βασικές λεκτικές αντιπαραθέσεις στο Punishment Park, οι σκηνές στο δικαστήριο γυρίστηκαν σε μια αποπνικτικά ζεστή σκηνή, χωρίς παράθυρα, και προκειμένου να εντείνουμε την αληθοφάνεια των συμβάντων για τους ηθοποιούς, εκείνοι που έπαιζαν τα μέλη του δικαστηρίου κι εκείνοι που υποδύονταν τους ακτιβιστές δεν είχαν συναντηθεί πριν ξεκινήσει το γύρισμα. Δεν γίνονταν καθόλου πρόβες. Καθένας προετοιμαζόταν από πριν. Καθένας δούλευε τη δική του θέση και τα λόγια του, επιθετικά ή αμυντικά. Η απόφαση να επιτρέψω στους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάζουν και ο βαθμός στον οποίον αυτό έγινε, αποτέλεσε ένα αποφασιστικό νέο βήμα στην πορεία της δουλειάς μου. Κατάλαβα πως επιτρέποντας στους ηθοποιούς μεγάλα περιθώρια αυθορμητισμού και ελευθερίας έκφρασης, συμπεριλαμβανομένων και των συντηρητικών μελών του δικαστηρίου, όχι μόνο θα προσέθετε δύναμη στη ταινία αλλά θα λειτουργούσε πρακτικά σαν μια παρουσίαση της κριτικής μου εναντίον των μαζικών οπτικοακουστικών μέσων, με τα άκαμπτα σενάριά τους και τον σφιχτό έλεγχο των αφηγηματικών δομών, των διαλόγων, του μοντάζ κλπ. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν πως στο Punishment Park είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, το κοινό, που συμμετέχουν σε αυτή την πρόκληση. Κυρίως, το γεγονός πως ήταν το είδος των ανθρώπων και το είδος των απόψεων που συνήθως δεν βλέπεις και δεν ακούς να παρουσιάζονται στα Μ.Μ.Ε. Όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το Punishment Park στις Η.Π.Α., στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης το 1971, δέχτηκε σκληρές επιθέσεις. Ο βασικός κριτικός κινηματογράφου των New York Times έγραψε: «Το Punishment Park του Peter Watkins είναι μια ταινία τέτοιας απερίφραστης και πεισματικής ειλικρίνειας που το πιθανότερο είναι να περάσουν τα πρώτα δέκα υστερικά λεπτά πριν καταλάβεις ότι ουσιαστικά πρόκειται για την εκπλήρωση του ονείρου ενός μαζοχιστή.» Ο ίδιος κριτικός πρόσθεσε αργότερα: «Μια ακραία παρανοϊκή θεώρηση του τι θα μπορούσε να συμβεί στην Αμερική μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Επειδή όλη η λογοτεχνία, μαζί με φουτουριστικές ανοησίες σαν αυτή, αντιπροσωπεύουν όνειρα και επιθυμίες, δεν μπορώ παρά να υποψιάζομαι πως ο προειδοποιητικός μύθος του Watkins είναι στην ουσία μια άγρια και ειλικρινής επιθυμία να βρει τη δική του, ύστατη τιμωρία.»

Ένας άλλος Αμερικανός κριτικός έγραψε: «Η πιο ενοχλητική από τις ταινίες του πρόσφατου φεστιβάλ που έχω δει μέχρι σήμερα. Ο Βρετανός σκηνοθέτης αναμφίβολα δεν συνειδητοποιεί πως του επετράπη να δημιουργήσει και να παρουσιάσει εδώ μια ταινία που παρουσιάζει τις Η.Π.Α. ως ένα ακραίο φασιστικό καθεστώς. Το επίτευγμά του φυσικά είναι η δημιουργία ενός 90λεπτου φιλμ στη διάρκεια του οποίου δεν εκφράζεται ούτε μια πρωτότυπη ή θετική άποψη.»
Στη συνέχεια ακολούθησε η περιθωριοποίηση από τα στούντιο του Χόλυγουντ που αρνήθηκαν να αναλάβουν τη διανομή γιατί φοβούνταν όπως μας είπαν με ειλικρίνεια πως θα αντιμετώπιζαν προβλήματα με τις ομοσπονδιακές αρχές. Παρόλ’ αυτά καταφέραμε να βρούμε κάποιον που ανέλαβε την προβολή της ταινίας αλλά είτε από τον φόβο των αντιδράσεων ή γιατί δεν μπορούσαν να βρουν άλλη αίθουσα που θα δεχόταν να προβληθεί η ταινία, το Punishment Park έκανε πρεμιέρα σε ένα άσημο σινεμά σε μια περιοχή με γραφεία στο Μανχάταν.
Το φιλμ έκανε πρεμιέρα και τελείωσε. Το κατέβασαν ξαφνικά μετά από τέσσερεις μέρες και δεν μπορέσαμε να μάθουμε ποτέ γιατί. Όσο για την αμερικανική τηλεόραση, σε ένα συμβούλιο αποτελούμενο από τηλεοπτικούς παραγωγούς, παρουσία μου, όλοι τους δήλωσαν πως δεν θα έδειχναν ποτέ ένα τόσο άθλιο φιλμ στην τηλεόραση, και απ’ όσο γνωρίζω ποτέ δεν το έκαναν, εδώ και τριάντα χρόνια.
Ο επόμενος, στη διαδικασία περιθωριοποίησης, ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα. Πριν συνεχίσω θέλω να τονίσω πως στις Η.Π.Α. υπάρχουν ορισμένοι ιστορικοί κινηματογράφου, τουλάχιστον τρεις, και αυτοί είναι ο Τζόζεφ Γκόμεζ, ο Σκοτ Μακ Ντόναλντ και ο Κεν Νόλι, και όλοι τους έχουν υποστηρίξει ιδιαίτερα τη δουλειά μου ενώ χρησιμοποίησαν αρκετές ταινίες μου για τη διδασκαλία τους. Ο Τζο Γκόμεζ έχει γράψει ένα βιβλίο για τη δουλειά μου και ο Σκοτ Μακ Ντόναλντ έχει γράψει αρκετά άρθρα για τις ταινίες μου ενώ πρόβαλε την ταινία Punishment Park σε αίθουσα διδασκαλίας. Αυτή όμως δεν είναι η γενικότερη εικόνα και οι ταινίες μου έχουν περιθωριοποιηθεί τόσο από τους κριτικούς ανά τον κόσμο όσο και από τα Μ.Μ.Ε.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, τον Μάρτιο του 1974,σε ένα κρατικό αμερικανικό κολέγιο, μετά από μια προβολή του Punishment Park από τους φοιτητές, κάποιοι από το εκπαιδευτικό προσωπικό εκδήλωσαν οργή. Ένας καθηγητής άρχισε να φωνάζει: «Το φιλμ είναι διαστρεβλωτικό! Είστε ένας έφηβος, κύριε Watkins. Πού ήσασταν όλον αυτόν τον καιρό; Νιώθετε τέτοια αγωνία που νιώθουμε λύπη για σας. Δεν ξέρετε πως πάντα έτσι συμπεριφερόταν ο άνθρωπος; Από τη στιγμή που μπουσούλησε έξω από τις σπηλιές και άρχισε να χρησιμοποιεί ένα ρόπαλο;» Αυτός ο εκπαιδευτικός, καθηγητής θεατρολογίας, εξοργιζόταν όλο και περισσότερο και τότε φώναξε: «Και τι θα γίνει; Εγώ κι εσύ θα φωνάζουμε ο ένας στον άλλον από τις δύο άκρες της αίθουσας, και θα γινόμαστε όλο και πιο βίαιοι;»
Ένας άλλος δάσκαλος παραδέχτηκε πως είχε φανταστεί πως ο Ρίτσαρντ Νίξον ίσως να έπαιρνε τον έλεγχο της χώρας αυθαίρετα, χρησιμοποιώντας τις ένοπλες δυνάμεις αλλά συνέχισε λέγοντας: «Ποτέ δεν θα επιβάρυνα τους άλλους με αυτή την εικόνα. Δεν νομίζω πως πρέπει να ασχολείστε με το μέλλον κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα έπρεπε να μιλάτε για το μέλλον, δεν θα έπρεπε να φορτώνετε τους άλλους με τα προαισθήματά σας για το μέλλον.»Και λίγο αργότερα αυτός ο καθηγητής βγήκε από την αίθουσα. Με όλον μου τον σεβασμό προς αυτούς τους ανθρώπους, νομίζω πως τους διέφευγαν ορισμένα αρκετά σημαντικά σημεία. Αν και η ιδέα των Πάρκων Τιμωρίας σαφώς και είναι μια αλληγορία για τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στις Η.Π.Α. τον καιρό εκείνο, πολλά από τα υπόλοιπα που δείχνει η ταινία όπως και η βάση στην οποία στηρίχτηκε, όντως συνέβαιναν. Από τις επιθέσεις από ρατσιστές αστυνομικούς μέχρι την μαζική επίθεση εναντίον των λαών στη Νοτιοανατολική Ασία. Και ήταν πολύ ενοχλητικό να βλέπεις Αμερικανούς, ιδίως εκείνους στα Μέσα και στην Εκπαίδευση να περιέρχονται σε μια κατάσταση ολικής άρνησης για αυτά που συνέβαιναν στη χώρα τους.
Όσο για την κατηγορία πως η ταινία Punishment Park μπορεί να προκαλέσει βία… πρόκειται όντως για ένα περίπλοκο θέμα γιατί όπως έχω πει επανειλημμένα, βίαιες κινηματογραφικές δομές, ειδικά η Μονοφόρμα, μπορούν να προκαλέσουν βία, επιθετικότητα και κοινωνική αναταραχή. Το πιστεύω απόλυτα αυτό. Και το Punishment Park είναι κινηματογραφημένο με τη δομή της Μονοφόρμας. Γρήγορο μοντάζ, χρήση σάουντρακ, γρήγορη εναλλαγή στην κίνηση κ.ο.κ. Αλλά το 1970, όταν έκανα το Punishment park δεν είχα ακόμα κάνει την ανάλυση των προβλημάτων της Μονοφόρμας. Αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε μετά από 6-7 χρόνια. Όμως, παρά τη Μονοφόρμα, το Punishment Park περιέχει κάποια σημαντικά στοιχεία που αμφισβητούν τον παραδοσιακό ρόλο των Μ.Μ.Ε., μαζί και τον ρόλο των συμβατικών ντοκιμαντέρ. Για παράδειγμα το Punishment Park διαθέτει έναν αμφιλεγόμενο αφηγητή, εμένα, που παίρνει μια ποικιλία διαφορετικών θέσεων με τρόπο που αμφισβητεί τον σχεδόν θεϊκό ρόλο του αφηγητή που χρησιμοποιείται τόσο συχνά στις ειδήσεις και στα επονομαζόμενα ενημερωτικά φιλμ. Το συνεργείο, επίσης, έχει μια αμφίσημη θέση. Εκπληρώνουν το επαγγελματικό καθήκον της αντικειμενικότητας, για παράδειγμα, κατά την κινηματογράφηση των ακτιβιστών στην έρημο δεν τους βοηθούν προσφέροντάς τους νερό, αλλά ταυτόχρονα, προς το τέλος της ταινίας τα βάζουν με τους αστυνομικούς σε μια υποκειμενική αντίδραση σε αυτό που όντως συμβαίνει, και φυσικά το συνεργείο της ταινίας στο Punishment Park, έχει και ένα άλλον ρόλο που είναι αυτός της παραγωγής μιας ταινίας γεγονός που, επίσης, ανατρέπει τον παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας των Μ.Μ.Ε. Μιλώντας για τα μέσα, θα προσέθετα πως λατρεύουν να παριστάνουν στους εαυτούς τους και στο κοινό γενικότερα πως είναι δυνατόν να χρησιμοποιείς φιλμ για να παρουσιάσεις την αλήθεια. Βασικά, αυτό είναι το μόνο που θεωρούν πως κάνουν: να παρουσιάζουν την αντικειμενική αλήθεια.
Στην ταινία μας, για να διαλυθεί αυτός ο μύθος, κινηματογραφήσαμε μιαν αλληγορία, το Punishment Park σαν να συμβαίνει πραγματικά. Αυτό ανεγείρει ορισμένα ερωτήματα. Το σύστημα των Πάρκων Τιμωρίας δεν είναι πραγματικότητα , δεν συμβαίνει καθόλου, έτσι δεν είναι; Είναι όμως; Όπως έχει καταγράψει και ο Σκοτ Μακ Ντόναλντ, υπήρχαν πολλοί Αμερικανοί, ιδίως στις αρχές της δεκαετίας του ’70 που πείστηκαν, βλέποντας την ταινία, πως τα Πάρκα Τιμωρίας όντως υπήρχαν. Και όταν η δανέζικη τηλεόραση έδειξε το Punishment Park, ο δανέζικος τύπος αντέδρασε οργισμένα ενάντια στις Η.Π.Α., που έχουν τέτοια συστήματα και κατόπιν έπρεπε να ανακαλέσουν όταν κατάλαβαν πως η ταινία ήταν μυθοπλασία. Τώρα γιατί ο δανέζικος τύπος εκδήλωσε έκπληξη ή η δανική τηλεόραση, δεν είμαι σίγουρος, μια και θα έπρεπε να γνωρίζουν πως όλες οι ταινίες σε όλες τις τηλεοράσεις είναι κατασκευασμένες , από πολλές απόψεις όλη η δραστηριότητα των Μ.Μ.Ε. είναι κατασκευασμένη, ακόμα και οι βραδινές ειδήσεις. Και υπάρχει και ένα άλλο ερώτημα, ποια είναι η θεμελιώδης διαφορά της επονομαζόμενης εξωτερικής αλήθειας που τα Μ.Μ.Ε. ισχυρίζονται πως μας δείχνουν διαρκώς και της μεταφορικής παρουσίασης αυτής της αλήθειας; Αν, για παράδειγμα μια φιλμική μεταφορά χρησιμοποιείται για να απεικονίσει μια κοινωνική αδικία, τότε τι είναι πιο πραγματικό για τους ανθρώπους που υποφέρουν από αυτή την αδικία; Η εικόνα μια χαρούμενης, ανέμελης καταναλωτικής κοινωνίας που μας δίνεται από τα Μ.Μ.Ε. ή η αλληγορία που επικεντρώνει την προσοχή σε αυτή την αδικία που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι; Το Punishment Park θίγει όλα αυτά τα ερωτήματα και πολλά άλλα κι επίσης, και ίσως ακόμα χειρότερα για την πολιτική θεώρηση των Μ.Μ.Ε., επιτρέπει στους νέους ανθρώπους να εκφραστούν ελεύθερα μέσα στο πλαίσιο μιας σημαντικής κοινωνικής αλληγορίας και δεν έχω καμία αμφιβολία πως γι’ αυτούς τους λόγους το Punishment Park έχει αποσιωπηθεί για τόσον καιρό, ιδίως στις Η.Π.Α.
Η τηλεόραση εξακολουθεί να φοβάται πάρα πολύ τη λαϊκή φωνή και η δύναμη του Punishment Park, η δύναμη των νέων ανθρώπων στην ταινία που απροκάλυπτα εγκαλούν τη διαφθορά και τη σκληρότητα του υπάρχοντος συστήματος στο οποίο ακόμα ζούμε έχει αναμφισβήτητα οδηγήσει στην επί 30 χρόνια περιθωριοποίηση αυτής της ταινίας. Και ποια είναι η σχέση της ταινίας με την σημερινή εποχή; Υπάρχουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι έγκλειστοι στις αμερικανικές φυλακές. Το μεγαλύτερο ποσοστό κρατουμένων από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Υπάρχουν οι βαναυσότητες του αμερικανικού στρατοπέδου συγκέντρωσης στον κόλπο του Γκουαντάναμο στην Κούβα και η παρουσία των Η.Π.Α. στο Ιράκ. Όπως και η πρόσφατη ανακάλυψη ενός μέχρι τώρα άγνωστου στρατιωτικού γκουλάγκ φυλακών, στο Αφγανιστάν, στο οποίο οι τρόφιμοι, Αφγανοί αιχμάλωτοι πολέμου, κακοποιούνταν σεξουαλικά, δεν τους επιτρεπόταν να κοιμηθούν, υποβάλλονταν σε διάφορες μορφές κακοποίησης, σκληρότητας και κακοποίησης. Υπάρχει απώλεια πολιτικών ελευθεριών που αντιπροσωπεύεται από το πρόσφατο αμερικανικό διάταγμα Patriot Act που πέρασε από το Κογκρέσο πριν τη διαβάσει οποιοσδήποτε αντιπρόσωπος και που επιτρέπει στο κράτος να αντιμετωπίζει τους διαφωνούντες σαν να ήταν μέλη της Αλ Κάιντα. Στην Αγγλία, το Υπουργείο Εσωτερικών προτείνει να γίνει αδίκημα η διαμαρτυρία έξω από σπίτια όταν αυτή προκαλεί ενόχληση ή ανησυχία στους κατοίκους. Εν ολίγοις, όλες οι διαμαρτυρίες σε κατοικημένες περιοχές μπορούν να αντιμετωπιστούν σαν ποινικό αδίκημα. Η βρετανική κυβέρνηση επίσης αναζητά τρόπους αντιμετώπισης για τις ιστοσελίδες που περιέχουν υλικό που ίσως προκαλέσει ανησυχία ή περιττή ανασφάλεια σε άλλους. Με όλα αυτά και πολλά περισσότερα που συμβαίνουν στον κόσμο μας σήμερα, σε ποιον βαθμό μπορεί η ταινία Punishment Park να εξακολουθεί να θεωρείται ως μια δήθεν φαντασίωση ενός παρανοϊκού; Ο Άμπι Χόφμαν, ιδρυτής του αμερικανικού κινήματος των Γίπις, κατηγορούμενος στη δίκη των «7 του Σικάγο» βρέθηκε νεκρός στις 12 Απριλίου 1989. Ο θάνατός του αργότερα καταγράφηκε ως αυτοκτονία. Άφησε ένα σημείωμα που έλεγε: «Είναι πολύ αργά , δεν μπορούμε να κερδίσουμε, έχουν γίνει πολύ δυνατοί.» Μπορώ ασφαλώς να καταλάβω το νόημα και την απελπισία πίσω από αυτό το μήνυμα αλλά θεωρώ πως είναι σημαντικό για μας να προσπαθήσουμε να αντλήσουμε δύναμη από τον αγώνα των ακτιβιστών,και τόσων άλλων και από την δυνατότητα των ανθρώπων οπουδήποτε να αντισταθούν. Μερικές φορές, όταν καταθλίβομαι από αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο γύρω μας, προσπαθώ να θυμάμαι αυτές τις σκηνές που γυρίσαμε στην έρημο το 1970 και τα πρόσωπα των νέων ανθρώπων στο Punishment Park,την αφοσίωσή τους σε ένα άλλον τρόπο ζωής και τον τρόπο που μας κοίταζαν...

---

ΕΠΙΣΗΜΟ SITE :

http://www.punishmentpark.com/
Αναδημοσίευση από το www.xms24.com